என்னிடம் மிஞ்சியுள்ளது அம்மாவே!

தனது தந்தையினை சிறுவயதில் இழந்த அமரர் ரவிராஜின் மகள் தனது தாயாரின் அரசியல் பயணம் குறித்து நெகிழ்வுடன் பகிர்ந்துள்ளமை கவனத்தை ஈர்த்துள்ளது.

அவர் தனது ஆதங்கத்தில் பல ஆண்டுகளாக என் தந்தையை இழந்த உணர்வுகளை தர்க்கரீதியாக புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. ஆனால் ஒரு மகள் என்ற முறையில் அவர் கொல்லப்படுவதற்கு முன்பே அவரது எங்களுடனான  இருப்பை நான் இழந்துவிட்டேன். மக்களின் குரலாக இருப்பதற்கான அவரது அன்பும், அவர் நம்பிய காரணமும், அவர் எதிர்பார்த்ததை விட அவரை எங்கள் குடும்பத்திலிருந்து ஒதுக்கி வைத்தது.

இதன் விளைவாக என் அம்மா எங்கள் வாழ்க்கையில் தந்தையின் பொறுப்புகளை ஏற்றுக்கொண்டார். அவள் பகல் நேரத்தில் ஆசிரியையாகவும், மாலையில் ஒரு வாகன ஓட்டுனராகவும், இரவில் ஒரு சமையல்காரியாகவும், துப்புரவாளராகவும் இருந்தாள். அவள் ஒரு பிளம்பர், மருத்துவர், மெக்கானிக் மற்றும் தச்சன் அனைவரது வேலைகளையும் “முயற்சிக்கிறாள்“ என்று நான் அவளை கேலி செய்தேன். அவளுக்கு தந்தையாக மாறுவதைத் தவிர வேறு வழியில்லை என்று அப்போது எனக்குத் தெரியாது.

நான் என் அப்பாவின் கண்ணாடி பிரதிபலிப்பு என்று நிறைய பேர் கூறுகிறார்கள். ஆனால் நான் அதை விரும்புகிறேன். நான் என் அம்மாவைப் போலவே இருக்க விரும்புகிறேன்.

அவள் இன்றுவரை தனக்கு எந்த மகிழ்ச்சியையும் கொண்டிருக்கவில்லை. ஏன்? அவள் எதையாவது வாங்கினால் வேறு எதையாவது இழப்போம் என்ற பயம் இருந்தே வந்தது. எனது தந்தையும் அரசியலில் ஈடுபடுவதன் மூலம் ஒரு செல்வத்தை சம்பாதிக்கவில்லை. ஆகவே, இன்றுவரை நாங்கள் எதை எடுத்தாலும் அது எனக்கும் எனது சகோதரருக்கும் சமமாகப் பிரிக்கப்பட்டது, அதுவும் எங்கள் கல்விக்காகவும், இன்னும் கொஞ்சம் என் திருமணத்துக்காகவும் என இருந்தது. எங்கும் எந்த சூழ்நிலையிலும் அவளுடைய எளிமை இதற்கு சாட்சியமளிக்கும் என்று நான் நினைக்கிறேன்.

என் அம்மா ,என் அப்பாவின் பாதையில் செல்ல முடிவு செய்தபோது, நான் மிகவும் ஆச்சரியப்பட்டேன் .முன்னதாகவே  சில சலுகைகள் சில காலத்திற்கு முன்பே கிடைத்தன.ஆனாலும் அவள் அனைத்தையும் பணிவுடன் நிராகரித்தாள்.

நான் அவளிடம் இது பற்றி கேட்டபோது, அவள் புன்னகைத்தவாறே சொன்னாள் “ “உங்கள் தந்தை இறந்தபோது, ஒரு தாயாக இருப்பது எனது ஒரே கடமை. அதற்கு நியாயமாக இருப்பதில்  நான் என் இதயத்தையும் ஆன்மாவையும் கொடுத்திருக்கிறேன். நான் கற்பிப்பதை நேசித்தேன், இளம் பெண்களை உலகுக்கு சிறந்த பெண்களாக மாற்றினேன், நான் என் பங்கைச் செய்தேன் என்று நினைக்கிறேன். எனவே அடுத்தது உங்கள் தந்தையின் பார்வையை முயற்சித்து முடிக்க வேண்டும்.

அது ஒரு மகிழ்ச்சியான மற்றும் வளமான நாடும், அங்கு உங்களுக்கு கிடைத்த சலுகைகள் எல்லா குழந்தைகளுக்கும் சமமாக கிட்டுவதாக இருக்கவேண்;டும்” என்றார்.

நானும் எனது சகோதரனும் அவளுக்கு எப்படியும் பிரச்சாரத்தில் உதவவில்லை. எங்களுக்கு உறவினர்கள் அல்லது நண்பர்கள் அதிகம் இல்லை.

அவளை விரும்பும் எவருக்கும் எப்போதும் அவர் நல்லதொரு அம்மா என்று சொல்ல விரும்புகிறேன். கவனித்துக் கொள்ளுங்கள்! என்னிடம் இருப்பது நீங்கள் தான்! ஏன தெரிவித்துள்ளார்.